Раны Армении Хачатур Абовян на армянском языке

Раны Армении Хачатур Абовян

В своем бессмертном романе автор искал те формы художественного воплощения, которые помогали бы идейной задаче острого воздействия на общественную мысль. За романтической патетикой его произведения, сквозь бытовые детали и подробности властно пробивается главная мысль — священный завет Абовяна о нерасторжимости исторических судеб армянского народа с судьбой России.

«Раны Армении» сразу же завоевали общенациональное признание. Армянская печать в разных концах мира с воодушевлением заговорила о романе Абовяна. Первым выступил журнал «Аревмутк» («Запад»), издаваемый в Париже. Редактор журнала, прогрессивный критик и публицист Степан Восканян отметил п своей статье, что Абовян сумел, не нарушая, а, наоборот, развивая национальные традиции художественной культуры своего народа, подняться до уровня современных достижений мировой литературы.

Абовян оставил неизгладимый след в развитии армянской прозы. Найденные им приемы повествования - экскурсы в прошлое, обрисовка героев красками народных эпических сказаний, ашугская манера лирического обращения к читателю (как бы к слушателю), вместе с тем упругое и многоплановое построение сюжета повествования, почерпнутое из опыта русского и европейского романа, и, наконец, своеобразное переплетение реализма и романтизма - все эти характерные для стиля и метода Абовяна компоненты нашли свое развитие в творчестве классиков армянской литературы второй половины XIX в.- Раффи, Пронина, Агаяна, Церенца и многих других.

ПЕРЕВОД:

Իր անմահ վեպում հեղինակը փնտրում էր գեղարվեստական ​​մարմնավորման այն ձևերը, որոնք կօգնեին սոցիալական մտքի կտրուկ ազդելու գաղափարական առաջադրանքին։ Նրա ստեղծագործության ռոմանտիկ պաթոսի հետևում, առօրյա դետալների ու դետալների միջով, հզոր կերպով թափանցում է գլխավոր միտքը՝ Աբովյանի սուրբ կտակը Ռուսաստանի ճակատագրի հետ հայ ժողովրդի պատմական ճակատագրերի անլուծելիության մասին։

«Վերք Հայաստանի» միանգամից համազգային ճանաչում ստացավ. Աշխարհի տարբեր ծայրերում գտնվող հայկական մամուլը ոգեւորությամբ էր խոսում Աբովյանի վեպի մասին։ Առաջինը Փարիզում լույս տեսնող «Արևմուտք» («Արևմուտք») ամսագիրն էր։ Ամսագրի խմբագիր, առաջադեմ քննադատ և հրապարակախոս Ստեփան Ոսկանյանը իր հոդվածում նշել է, որ Աբովյանին հաջողվել է, չխախտելով, այլ ընդհակառակը, զարգացնելով իր ժողովրդի գեղարվեստական ​​մշակույթի ազգային ավանդույթները, բարձրանալ ժամանակակից նվաճումների մակարդակին։ համաշխարհային գրականություն։

Աբովյանը անջնջելի հետք է թողել հայ արձակի զարգացման վրա։ Նրա գտած պատմողական մեթոդներն են էքսկուրսիաները դեպի անցյալ, հերոսների պատկերումը ժողովրդական էպիկական հեքիաթների գույներով, ընթերցողին (իբրև լսողին) քնարական գրավչության աշուղական ոճը, միևնույն ժամանակ՝ առաձգական ու բազմակողմանի կառուցումը։ ռուսական և եվրոպական վեպի փորձից բխած պատմողական սյուժեն և, վերջապես, ռեալիզմի և ռոմանտիզմի մի տեսակ միահյուսում. Աբովյանի ոճին և մեթոդին բնորոշ այս բոլոր բաղադրիչներն իրենց զարգացումն են գտել հայ դասականների ստեղծագործություններում։ 19-րդ դարի երկրորդ կեսի գրականություն՝ Րաֆֆի, Պրոնին, Աղայան, Ծերենց և շատ ուրիշներ։

Внешний вид книги может отличаться от изображения товара на сайте!